blikvanger 525

Ik had een ontmoeting met eenzame rollator in een parkeergarage van een wooncomplex voor ouderen. Een trieste en tegelijkertijd symbolische ontmoeting. In hoog tempo worden de ouderen in onze samenleving uit hun vertrouwde woonomgeving gehaald.  Ik ben voor zelfstandigheid en participatie maar ‘wij’ slaan door, zoals wel vaker. De eigenaar van deze rollator zit misschien ook eenzaam, alleen in zijn/haar kamer. Eenzaamheid onder ouderen is een groot probleem en wordt met de nieuwe maatregelen alleen maar groter, vrees ik.

De bewoners in dit complex (allemaal boven de 80) zijn verplicht om voor 50 EUR in de maand een parkeerplek te huren. Een plek waar geen behoefte aan is en die niet gebruikt wordt. Een letterlijk verborgen probleem. Zo staan er niet alleen veel verzorgingshuizen leeg.

Beleidsmakers staan midden in de maatschappij en hebben een rijk sociaal leven. Altijd druk, altijd aanspraak en altijd wel wat te doen. Voor hen is even rust en even niemand om je heen wellicht fijn. Ik nodig ze van harte uit om deze rollator gezelschap te houden

LANGZAAM LOPEN, DE TIJD NEMEN

Afgelopen week liep ik naar de tweede verdieping van een groot museum. Deze man liep voor mij. Het was druk en de man liep naar mijn smaak te langzaam. Ik moest dus even achter hem blijven lopen.

Als ik ergens niet goed in ben, dan is het in de rij staan of in de rij lopen. Rustig met zijn handen op zijn rug, al keuvelend met zijn vrouw, laat hij de traptreden achter zich. Zijn leeftijd schat ik een aantal decennia hoger dan die van mij. Dus dan mag ook, dacht ik.

Echter de man heeft om een andere reden ook gelijk dat hij langzaam loopt. Het museum kenmerkt zich door gigantische delen van tempels, gebouwen en muren. Alles van een indrukwekkend formaat. Met een veelheid aan informatie, die ook via de audiotour tot je komt. Deze informatie kun je tijdens een rustige wandeling, naar de volgende etage, even laten zakken en zo ben je weer klaar om je blik op nieuwe onderdelen van de collectie te richten.

Langzaam lopen en de tijd nemen is zo gek nog niet.

Net als velen zag ik gisteren de beelden van de rouwauto’s. Veertig auto’s in een lange stoet onder begeleiding van politiemotoren. Langs de route veel landgenoten die dit mee willen beleven en respect tonen aan de overledenen. Dit alles live te volgen en in beeld gebracht vanuit een helikopter. Weinig commentaar met alleen heel zacht het geluid van de moter op de achtergrond. Indrukwekkend in al zijn eenvoud.

Ik schakel naar het andere net: een vreemd onbestendig gevoel maakt zich van mij meester. De live uitzending van de Tour de France is bezig. Ik zie een groep renners onder begeleiding van politiemoteren. Langs de route veel toeschouwers die dit mee willen beleven en de renners aanmoedigen. In beeld gebracht vanuit een helikopter. De twee commentatoren begeleiden de beelden doorlopend met hun visie. Indrukwekkend, maar ook choquerend, in al zijn gekte.

Wat een contrast in gelijkenis.
Hoe beelden vanuit een zelfde blik, een heel andere lading hebben.

Ik zoek naar de foto die gelijk bij mij naar boven komt. Gemaakt in het centrum van Berlijn. Ook hier ervaar je het contrast. Een indrukwekkende monument in al zijn eenvoud, met respect voor het verleden. Draai je je om dan sta je midden in een wereldstad. Waar de gekte van alle dag voortraast.

Ik hoop voor iedereen, dat voor deze recente ramp ook ‘een plek’ gevonden wordt.

Mijn stijl van fotograferen kenmerkt zich door de liefde voor zwart-wit,  zonder afleiding van kleuren. Ik ben een liefhebber van weinig licht en vind het een uitdaging om mij te begeven op de grens van licht en donker. Spelen met licht in een kleine marge levert, vind ik, een resultaat op wat niet het gehele plaatje invult. De kijker wordt uitgenodigd om zelf ook een invulling te geven.

De locatie waar deze foto genomen voldoet aan de hierboven beschreven kenmerken. Dit was al het beschikbare licht op dat moment. Enige minuten voor ik deze foto nam heb ik aan den lijve ondervonden wat ‘aarde donker is’.

Zelfs als liefhebber van weinig licht een bijzondere ervaring. Er is echt niets, je oriëntatie is weg en de duisternis neemt je gevangen en drukt tegen je lijf. Als dit te lang duurt heb je echt geen idee meer. Gelukkig duurde het maar even en was de man met lamp weer in ons midden. Lopende door een donkere wereld vervolgen wij onze route, op weg naar de zon . . . jammer niet gelukt.

EEN VREEMDE EEND

Een zonnige zaterdagmiddag in het centrum van Apeldoorn. Deze winkelier doet erg zijn best om met een mega roze eend onze aandacht te trekken en dat lukt. Dit valt in de categorie Blikvangers, zeker. Maar mijn aandacht gaat meer uit naar het bord er naast.

Waartoe word ik opgeroepen? Om geld uit te geven in zijn winkel? En dat zou goedkoper zijn dan een psychiater? Nog even los van de vraag of dat ook waar is, lust ik er zo ook nog wel ‘eendje’. Goedkoper dan een psycholoog, een chirurg een facelift, een harttransplantatie, een mond vol kronen, . . .

Hij (of zij) gaat de flink de mist in met deze reclame-oproep. Als er al een verband zou zijn, dan zou te veel shoppen kunnen leiden tot een bezoek aan de psychiater en het einde van een behandeling van de psychiater zou tot fijn shoppen kunnen leiden. Daar houdt het wat mij betreft op.

Shoppen doen wij over het algemeen voor ons plezier en een bezoek aan een psychiater is dat nooit. Hij lijkt alsof er een keuze zou zijn. Ik dacht het niet.

Stap uit je winkel en kijk om je heen. Want op straat kom je het echte leven tegen, en dat bestaat uit meer dan shoppen. Wie is hier de vreemde eend in de bijt?

Na 50 jaar terug naar mijn geboortegrond. Niet dat ik nooit eerder in Amsterdam meer ben geweest, maar nog nooit was ik bij mijn geboortehuis. Dus vandaag combineerde ik een bezoek aan een museum (wat tegen viel) met een wandeling door Oud Zuid.

Ik ben geboren in een huis gevestigd op de tweede verdieping van het volkswoningbouwcomplex De Dageraad van de architecten Michel de Klerk en Piet Kramer. Het Dageraadcomplex is een van de hoogtepunten van de Amsterdamse School stijl. Kenmerkend is het gebruik van veel baksteen en het toepassen van versieringen in de gevels, in baksteen of gebeeldhouwd natuursteen.

Ik kan mij niets herinneren van de tijd in Amsterdam. Het waren de eerste 2 jaar van mijn leven. Maar ken wel de verhalen van mijn familie. Op de foto de achterkant van het huis. Als ik het goed zie, woonde wij tussen de balkons (van de buren). Mijn nieuwsgierigheid maakt dat ik naar de voorkant loop en aanbel. Er blijkt niemand thuis. Jammer, had graag even binnen gekeken.

Ik ga zitten op een muurtje naast studenten van het Berlage College wat naast dit complex staat. Kijk de straat in en hoor het verhaal van mijn moeder dat ze met mij en kinderwagen de trap af moet en over de brede stoep op pad gaat. Die brede stoep is er nog steeds.

Ik loop nog wat door de wijk. Of het nu komt omdat mijn wieg hier stond, maar ik vind de bouwstijl prachtig. Er is hier sprake van ‘Aangeboren bewondering’ besluit ik. Ik kom zeker nog een keer terug, had dit veel eerder moeten doen.

Zal ik dan nog een keer aanbellen? Wie weet.